طرّه ی زلف سياهت شد نگین روی تو

رعشه می آرد به جانم ، لرزه گیسوی تو

گر دو چشمت میکند ، افسون مرا هر دم چه باک 

تیر بنشاند به جانم ، آن خم ابروی تو

رشته ای افکنده شد بر جسم و جان خسته ام 

میکشاند هر طرف ، آن تار تار موی تو

گر گذارم سر به بستر ، نیستم از بهر خواب 

تا که پیغامی صبا آرد نسیم از کوی تو

مست و مدهوشم کند ؛ هر دم شمیم نسترن 

می نشاند بر مشامم ؛ یادگار بوی تو

عالم و عاقل نمیدانند حال و روز من 

عارف و سالک شدم من از مرام و خوی تو

آشنا گر ده زبان آرد همی اندر دهان 

قفل آرد بر زبان ، تا باز بیند روی تو

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: